جانم حسین (ع) (برای شهید سید حسین مشتاقیان) جانم حسین، جانم حسین ای جان جانانم حسین آقا بجان مادرت آن مادر غم پرورت ما را مرانی از درت .... به این جای نوحه که می رسید دیگه گریه امان هادی را می گرفت و جمع کوچک ما یکپارچه ناله می شد، من و شهید هادی و شهید تشکری و شهید محمدپور و شهید سرچاهی و شهید سیفی و شهید میشانی، همین 6 نفر. محل هم دسته 1 گروهان قهار از گردان یاسین، زمان هم زمستان 65. هادی همین یک شعر را بلد بود و الحق هم قشنگ می خوند. همیشه هم ما ها پیله اش بودیم که دوباره بخواند، چشمانش پراشکش و بغش زیبایش موقع خوندن خیلی حال می داد. ارادت خاصی به مادر پهلو شکسته اش داشت ... جنازه ورم کرده و آب خورده اش را که بعد از ده روز آورند عقب، از اون جمع کوچیک فقط سگ قافله شون مونده بود. یعنی من؟ با جنازه رفتم مشهد، فوری هم تو خونشون بعنوان صمیمی ترین رفیقش جا باز کردم. خودم هم روش خاک ریختم، حالا که می رم سر قبر بچه ها، سر قبر هادی بیشتر می شینم. گوشم رو می ذارم رو سنگ قبرش بلکه یه بار دیگه برام بخونه : آقا بجان مادرت آن مادرت غم پرورت ما را مرانی از درت ... همین !
لخته های دل_دفتر سوم:قسمت دوم.. ... - نسل پنج
