سفارش تبلیغ
صبا ویژن
بهار 1386 - نسل پنج
صفحه ی اصلی |شناسنامه| ایمیل | RSS | پارسی بلاگ | وضعیت من در یاهـو
بارالها ! شکستگی ام را جز لطف و مهر تو درمان نمی کند ... آتش درونم را جز دیدارت خاموش نمی سازد و درد اشتیاقم به تو را جز نگریستن به چهره ات، بهبود نمی بخشد . [امام سجّاد علیه السلام ـ در نیایشش ـ]
» آمارهای وبلاگ
کل بازدید :85548
بازدید امروز :2
بازدید دیروز :4
اوقات شرعی
» لینک های روزانه
همسفر عشق [225]
منطقه 727 [226]
سوتک [243]
فطرس [85]
کانون رهپویان وصال [150]
سید محمد انجوی نژاد [183]
فردای روشن [101]
[آرشیو(7)]

» درباره خودم
بهار 1386 - نسل پنج
یونس
» لوگوی وبلاگ
بهار 1386 - نسل پنج
» لوگوی دوستان






» مطالب بایگانی شده
لخته های دل_دفتر اول
دوره خدمت برای اهل بیت...
زمستان 1386
پاییز 1386
تابستان 1386
بهار 1386
پاییز 1385
تابستان 1385
» جستجو در وبلاگ

» لخته های دل_دفتر دوم:قسمت چهارم.................................

هو الجمیل

برای شهید حمزه سید آبادی
- سید جون، فدات بشم، بدو دیگه دیر شد ! ...
همیشه مرا سید جون صدا می زد و تکه کلامش هم فدات شم بود. برای همه.
- آقا حمزه یه آقایی بکن برو اون آر پی جی رو بیار.
- چشم تو جون بخواه، کیه که بده!
همیشه همین طوری صحبت می کرد. اصلا فکرشم نمی کردم که چیزی از جائی
دیگه بدونه.
خب صحبت کردنش این طوریه دیگه! ... کربلای 5 بود. ساعتهای 3 یا 4 نیمه شب
بود.
من بودم و حمزه و حمید، حمزه وسط ما ایستاده بود. منتظر پاتک عراقیا بودیم،
یه باره دیدم یه صدای تقی اومد و یه نارنجک افتاد وسطمون. یادم نیست چه
حالی داشتم. فقط یه دفعه دیدم حمزه پرید و خوابید رو نارنجک ! دهه ! مگه فیلم
سینمائیه؟ ... و صدای مهیب انفجار، چند ترکش کوچک برای من و حمید و جنازه
پاره پاره برای حمزه. همان حنجره ای که تکه کلامش فدات بشم بود مانند حنجره
جدش علی اصغر پاره پاره! بوی عطر سیب، صدای بال ملائک ، تجلی دوباره ایثار،
تکرار مکرر تاریخ.
و نفهم ها بگذار که نفهمند. خدا که می فهمد!
... همین !

                                                                                                                                                        71/3/19 مشهد مقدس

                                                                                                                                                        ادامه دارد...




یونس:: 86/3/30:: 9:1 صبح | نظرات دیگران ()

» لخته های دل_دفتر دوم:قسمت سوم...................................

هو الجمیل

تذکر
الان که داشتم مطلب قبلی برای شهید تشکری را بازنویسی می کردم یاد نماز
خواندنهای گردان یاسین افتادم. همانطور که نوشته بودم حاجی واعظی به ایاک
نعبد و ایاک نستعین که می رسید تمام فضای مسجد از صدای ناله، ضجه و گریه
پر می شد که هنوز صدای آن ناله ها در گوشم طنین انداز است اما نکته ای که تا
حالا از آن غافل بودم این است که در میان گریه ها و ناله ها، در بهترین حالت
رابطه با خدا و در جای مخصوص برآورده شدن واقعا کسی حاجتی را مد نظر
نداشت. هر چه فکر می کنم می بینم که خودم هیچ حاجت خاصی مد نظرم
نبود. راضی بر رضای خدا . ما از شوق گریه می کردیم. حالا هر چه می خواهد
بسر ما در بیاورد. ولی حالا در نمازها و دعاها و قنوتها هزار تا هزار تا حاجت ردیف
می کنیم!
چه خبره! بما چه که خدا چه طوری برایمون مقدر کرده. چرا اینجایم، چرا اونجا
نیستم، چرا با اینم ، چرا با ون نیستم ، چرا این طوری شد، چرا اون طوری نشد،
به تو چه! تو هر چی مطابق میلت بود کیف کن و هر چی مطابق میلت نبود صبر
کن، بابا مگه دنیا چند روزه . مخصوصا برای من! ول کن. تمام هم و غم باید رضای
خدا و کسب رضایت خدا باشد. هر چه باشد هر کجا باشد و هر طور بشود.
و من یتوکل علی الله فهو حسبه.
... همین !

                                                                                                                                                               71/11/24 شیراز

                                                                                                                                                                ادامه دارد...




یونس:: 86/3/20:: 4:44 عصر | نظرات دیگران ()

» لخته های دل_دفتر دوم:قسمت دوم...................................

هو الجمیل

برای علی تشکری (شهید عارف و دلسوخته )
هنوز صدای ناله های جانسوزش، در گوشم طنین انداز است : حسین من
حسین من ، مولا به جان مادرت آن مادر غم پرورت ما را مرانی از درت حسین
من حسین من ...
دیگه بچه ها دست گرفته بودند، هر وقت علی را گریان می دیدند می گفتند :
بازم رسیدی به ایاک نعبد! در نماز دیگه برای ما عادت شده بود
به محض اینکه حاجی واعظی می رسید به ایاک نعبد و ایاک نستعین، صدای
گریه فضای مسجد گردان را پر می کرد. سر دسته گریه کننده ها هم همیشه
علی تشکری بود!
نی زارهای جزیره مجنون اگر زبان داشتند برایمان می گفتند که وقتی
علی قایق را تنهایی بر می داشت و به میان نی ها می رفت چه کار می کرد!
اگر چه بچه های غواص او را دیده بودند، البته یواشکی. همه شان موقع تعریف
کردن حالت عادی خودشان را از دست می دادند علی چه حالی داشت نمی دانم. یعنی نمی فهمم!
محمد که آمد دویدم جلو. محمد! علی تشکری کو؟ با هم بودید دیگه، مگه نه؟
حرفش کمرم را خم کرد.
وقتی ترکش نارنجک به قلبش می خورد، بلند فریاد می زند یا مهدی (عج).
محمد سرش را بلند می کند که بگذارد روی پایش، علی با خنده می گوید :
سرم را ول کن بگذار آقا سرم را بغل بگیرد. و با لبخندی دیگر و چشمانی دوخته
شده به افق، چشمانی سرشار از محبت و شوق، علی هم پرواز کرد.
ای کاش ما هم صدای سم اسبان آقا را می شنیدیم !
... همین !

                                                                                                                                                              71/3/7 مشهد مقدس

                                                                                                                                                               ادامه دارد...




یونس:: 86/2/29:: 12:0 صبح | نظرات دیگران ()

» لخته های دل_دفتر دوم:قسمت اول...................................

هو الجمیل
برای شهید مسعود احمدیان
- محمد! پاشو، پاشو دیگه،
- چیه بابا چه خبره نصب شبی!
- محمد جان پاشو. می خوام نماز شب بخوانم کسی نیست نیگا کنه !؟
پسر خیلی شلوغی بود، شر و شور و شلوغ، این تقریبا کار هر شبش بود.
بعضی شبها هم می گفت، پاشو پاشو دیگه چند تا مؤمن بگو برا چهل تا مؤمن
قنون نماز شبم یه چند تایی کم آوردم !!
همه می دانستیم این بهانه ها و کارها برای این است که شوخی شوخی ما را
برای نماز شب بیدار کنه. شاید بشه گفت شوخ ترین بچه تخریب بود.
« ساعت 30/1 نیمه شب. 18/1/65 »
« شب عملیات کربلای 5 و آغاز شکستن خط »
داخل آب استتار کرده بودیم. لب معبر بودیم.
- مسعود برو شروع کن.
بسم الله الرحمن الرحیم. قشنگترین بسم اللهی بود که در عمرم شنیده بود.
انگار داشت مستقیم با خود خدا حرف می زد. یا علی! داخل معبر شدن،
تق تق، صدای قطع کردن سیمهای خاردار و صدای رگبار دشمن
ناگهانی بود. فقط دیدم سرش را لحظه ای کشید و آرام به زیر آب رفت.
نگاه آخرینش آتشم زد. چه برقی داشت. و مسعود هم رفت. همه رفتند.
« دوستانم همه از دستم رفت دل بهر پاکدلی بستم رفت »
خدایا از آن نگاههای آخرین، نصیب ما هم بفرما.
... همین !

                                                                                                                                                                       71/3/7 شیرلز

                                                                                                                                                                       ادامه دارد...




یونس:: 86/2/20:: 8:44 صبح | نظرات دیگران ()